| دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند | ||
| رؤیاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد | ||
| و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند | ||
| سکوت سرشار از سخنان ناگفته است |
| از جنگ بی شکوه احساسی اندک دارم | ||
| اما آن چه به تمامی در میابم | ||
| عشقی ست که آرزوی همگان است | ||
| از کشمکش های دائمی احساسی اندک دارم | ||
| اما آن چه به تمامی در می یابم، آرزوی باهم بودن است | ||
| از جنگ برای آن که فقط جانی به در برم | ||
| احساسی اندک دارم | ||
| اما آن چه به تمامی دریافته ام | ||
| چیزی ست که در این بازی نهفته |
پشت سر خاطره موج به ساحل صدف سرد سکون می ریزد.
( شعری زیبا از سهراب سپهری)