گاهی تحمل رفتار دیگران برایت سخت می شود.
آنقدر سخت که دلت از بیکرانگی آسمان هم می گیرد.
ترجیح می دهی در دنیای خودت غرق شوی .
حتی اگر کور سوی ساحلی هم از دور دست ها پیدا نباشد.
خودت می‌مانی و خودت.
تنهای تنها.
«هرگز حدیث حاضر غایب شنیده ای؟
من در میان جمع و دلم جای دیگر است.»