امروز در حال مرور ایمیل ها بود که یک لحظه یاد رفتن افتاد. فکر کرد: چیزی ندارم که نگران آن باشم که بعد از من چه خواهد شد. فقط دلم می خواهد وقتی نیستم یا بهتر است بگویم قبل از نیست شدنم دنیای مجازی ام را به کسی که دوستش دارم بسپارم تا بعد از من گاهی سری به خلوتم بزند یادداشتی بنویسد به ایمیل های ناشناسم پاسخ دهد اگر دلش خواست چند بیتی هم بسراید. در این هزاره سوم نبودن هم عالمی دارد...