| دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند | ||
| رؤیاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد | ||
| و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند | ||
| سکوت سرشار از سخنان ناگفته است | ||
| از حرکات ناکرده | ||
| اعتراف به عشق های نهان و شگفتی های برزبان نیامده | ||
| در این سکوت حقیقت ما نهفته است | ||
| حقیقت تو و من |
| برای تو و خویش | ||
| چشمانی آرزو می‌کنم | ||
| که چراغها و نشانه‌ها را در ظلمات‌مان ببیند. | ||
| گوشی | ||
| که صداها و شناسه‌ها را در بیهوشی‌مان بشنود. | ||
| برای تو و خویش | ||
| روحی | ||
| که این‌همه را در خود گیرد و بپذیرد. | ||
| و زبانی | ||
| که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد | ||
| و بگذارد از آن‌چیزها که در بندمان کشیده‌است سخن بگوییم. |
خیلی زیبا بود
سلام. ممنون که آمدید. شاد باشید.