آرامشم را باد همچون قاصدکی با خود برد...
حالا من مانده ام و دلی که در آن طوفانی برپاست...
آتشی است فتاده به جانم
رها شدن چه محال
حدیث سوز دل و انتظار
معنا شد.
9/11/1392- تهران