حیرانی1

دیروز پیامکی از دوست عزیزی دریافت کردم.

به دیدار  یکی از دوستانش رفته. جایی دور که من نمی شناسم.

کسی که دست روزگار و بازی تقدیر برایش انزوا و تنهایی را رقم زده است.

اندیشمندی که که اکنون در خلوت خود با افکارش کلنجار می رود و روز های زندگیش را با چوب خط کشیدن بر هر ورقی که دارد ، گوشه ی هر کتابی که می خواند، می شمارد.

نوشته بود ، بر سر در اتاقش  این عبارت جاخوش کرده :

چه گذر کرد  به نطفه آن شبم

که این سانم و خموش

واژه در من

نگاه در او