نفس

با خواندن ایمیل یکی از دوستان عزیزم، یاد کودکی خودم افتادم.

همیشه وقتی مادرم  بعد از ظهر استراحت می کرد و خوابش می برد،

من نگرانش بودم.

کنارش می نشستم.

نگران بودم مبادا صدای نفس هایش را نشوم،

مبادا بیدار نشود.

و وقتی بیدار می شد ،

خیالم راحت می شد.

می رفتم سراغ اسباب بازی هایم .

انگار زندگی دوباره جاری می شد.

الان با خودم فکر می کنم،

آیا روزی کسی نگران نفس هایم خواهد بود؟