مرغ سحر

مرغ سحر    ناله سرکن 

داغ مرا     تازه تر کن 

زآه شرر بار     این قفس را     برشکن و      زیر و زبر کن 

بلبل پر بسته زکنج قفس درآ 

نغمه ی آزادی نوع بشر سرآ 

وز نفسی بر شکن این خاک تیره را     پرشررکن 

ظلم ظالم    جور صیاد      آشیانم     داده بر باد 

ای خدا    ای فلک     ای طبیعت       شام تاریک ما را      سحر کن 

نوبهار است    گل به بار است    

هردوچشمم       ژاله بار است 

این قفس     چون دلم      تنگ و تار است 

شعله فکن    در قفس   ای    آه آتشین 

دست طبیعت    گل عمر    مرا   مچین   

جانب عاشق    نگر ای تازه گل از این   بیشتر کن 

مرغ بیدل   شرح هجران   مختصر    مختصر کن

عمر حقیقت به سر شد     عهد و وفا بی اثر شد 

ناله عاشق    ناز معشوق    هر دو دروغ و بی ثمر  شد  

راستی و مهر و محبت      فسانه شد 

قول و شرافت      همگی       از میانه شد 

از پی دزدی       وطن و دین    بهانه شد 

دیده تر کن 

دیده تر کن 

جور مالک     ظلم ارباب    زارع از غم     گشته بی تاب 

ساغر اغنیا     پر  می ناب   جام ما   پر زخون     جگر شد 

ای دل تنگ     ناله سرکن   از مساوات   صرفنظر کن 

ساقی گل چهره    بده        اب آتشین 

پرده ی دلکش    بزن ای      یار دلنشین    

ناله برآر         از قفس ای        بلبل حزین 

کز غم تو      سینه ی من      پر شرر شد       پر شرر شد 

ملک الشعرای بهار