آسمان و اخلاق

دو چیز است که هر چه بیشتر در آن ها اندیشه می کنم ، جانم را از تحسین و هیبتی تازه تر و فزون تر سرشار می سازند:  

آسمان های پر ستاره در بالای سرم و قانون اخلاق در درونم. 

نیازی نیست که آن ها را جستجو کنم یا به حدس و گمان دریابم، چنانکه گویی در پرده ی ظلمت نهان شده یا در قلمروی متعالی ورای افق من قرار دارند. بلکه آن ها را در برابر خویش می بینم و از طریق آگاهی به وجود خویش مستقیماً با آن ها در تماسم. اولی از مکانی  که در عالم خارج محسوس اشغال کرده ام  و دومی از خود نادیدنی من ، از شخصیت من آغاز می شود و مرا در عالمی وارد می کند که به راستی بی پایان است.  

- ایمانوئل کانت( 1384)، نقد عقل عملی ، ترجمه دکتر انشاا... رحمتی ، انتشارات نورالثقلین ، ص262