اعتیاد

امروز هم پنجشنبه بود. از ساعت شش صبح بیدار بود. برنامه ریزی کرده بود تا به تعدادی از هنرستان ها مراجعه کند. همان قصه ی پرسشنامه و .... 

اخرین هنرستان  هنرستان مولوی بود. جایی دور در خیابان قزوین . نمی دانست آدرس دقیق هنرستان کجاست.

از کاسب های قدیمی سوال کرد. با خوشرویی راهنمایی اش کردند. سوار اتوبوس های تندرو مسیر خاوران -آزادی شد. به هر زحمتی بود توانست با معاون هنرستان قدیمی و زیبا صحبت  کند. در مسیر برگشت دوباره سوار اتوبوس شد.جایی برای نشستن نبود. گرما و خستگی توانش را گرفته بود. دختر جوانی که داشت با  دو گوشی موبایلش سر و کله می زد، با لبخندی بلند شد و جایش رابه او داد. هم تعجب کردو هم خوشحال شد. نشست. در ایستگاه بعدی صندلی کنارش خالی شد. به دختر جوان اشاره کرد تا بنشیند. او هم نشست و بی مقدمه شروع به صحبت کرد. مربی ووشو بود. به کشیدن قلیان اعتیاد داشت. چهار سال بود ازدواج کرده بود. بی حالی چشمانش و دندان های زردش ، لاغری مفرطش ولی حرف های دیگری داشتند. می گفت نارسایی قلبی داردو ریه هایش بیمار است.گفت سرمایه ات باید سلامتی باشد. ورزشکاری باید مراقب خودت باشی. دختر حندید می گفت اگر همسایه ام بودی به خاطر تو هم که شده ترک می کردم.  

می دانست از این  تن های رنجور ، در همه جای شهر فراوان هستند. می دانست اعتیادش به همان سادگی اعتیاد به قلیان نبود. می دانست اگر دوستی ، همراهی ، کسی در کنار دختر بود که زندگی غیر از آن چه داشت برایش ترسیم می کرد ، رخوت و سستی اعتیاد را از جانش دور می کرد.می دانست در این شهر  که  میلیون ها نفر را در خود جای داده بود، هزاران نفر در تنهایی گرفتار مصائب و بدبختی های خودساخته و تحمیلی هستند. حیلی چیز ها را می دانست .